Samenvatting

In 1984 presenteerde Kolb zijn theorieën over leerstijlen in Experiental Learning.
Hij gaf daarbij een indeling van een leerstijl in 4 categorieën.
 De accommodator, oftewel doener: Hij of zij, wil graag actief experimenteren en concreet ervaren.
 De divergeerder, oftewel de dromer: Hij of zij leert door eerst te denken en dan pas te doen.
 De assimilator, oftewel denker: De persoon met deze leerstijl, heeft een voorkeur voor theoretische en analytische modellen en systemen.
 De convergeerder, oftewel beslisser. Zij richten zich op praktische zaken en passen de theorie graag toe in de praktijk.
Naast deze indeling van leerstijlen geeft Kolb aan dat er pas sprake kan zijn van zinvol leren, als alle leerstijlen doorlopen/ervaren zijn in een leerproces.
In dit onderzoek wordt er gekeken naar de waarde van het toepassen van dit model bij leerkrachten. Het doel is om te kijken of leerkrachten op deze manier inderdaad meer en prettiger leren en of het voor een gedragsspecialist haalbaar is, om deze werkwijze in te zetten in de eigen praktijk, bij het begeleiden van leerkrachten.
Om dit te onderzoeken zijn alle leerkrachten onderzocht op hun leerstijl.
Daarnaast is er gebruik gemaakt van het model van E. de Haan (2006), om aan te sluiten in werkvormen op de leerstijlen.
Alle leerkrachten hebben vooraf aan het onderzoek ook een kennistest gemaakt over faalangst. In een interview met een oplossingsgerichte inslag hebben zij aangegeven, waar zij vinden dat zij staan op een schaal van 1 tot 10, als het gaat om kennis over faalangst in de breedste zin.
Vervolgens zijn er 4 bijeenkomsten georganiseerd door mijzelf als begeleider. Tijdens elke bijeenkomst stond er 1 leerstijl centraal. Doordat ik als begeleider wist welke leerstijlen de participerende leerkrachten bezaten, kon ik op het moment dat er een minder ontwikkelde of zelfs niet aanwezige leerstijl aan bod kwam, deze leerkracht extra begeleiden.
In de resultaten van na de bijeenkomsten, is een duidelijke groei te zien van kennis over faalangst. Daarnaast voelen de leerkrachten zich ook gegroeid op de schaal na de bijeenkomsten.
Een helpende factor die daarbij belangrijk bleek, was het stellen van oplossingsgerichte vragen. Deze factor heeft ervoor gezorgd dat leerkrachten zichzelf concrete doelen gingen stellen. Daardoor kon ik als begeleider beter afstemmen op de leerkrachten in mijn aanbod. Naast een groei van kennis en een gevoelsmatige groei van de leerkrachten, brengt dit onderzoek dus ook met zich mee dat Kolb en oplossingsgericht werken heel goed samengaan.
Als gedragsspecialist neem ik hier uit mee dat ik dit goed kan gebruiken in de toekomst van mijn praktijk. Ik voel mij ook gegroeid in verschillende competenties, die horen bij het profiel van een gedragsspecialist.
Kolb en oplossingsgericht vragen, zijn in dit onderzoek dus beiden waardevol gebleken om toe te passen bij het begeleiden van leerkrachten.