Samenvatting

SAMENVATTING We gaan allemaal dood. Een feit waar iedereen zich ergens bewust van is. We denken allemaal dat een ander daar eerder mee te maken krijgt dan wij. Als jongvolwassene staat de dood normaal heel ver van je vandaan. Maar wat als een van je ouders ziek wordt? Sterker nog, wat als deze ouder ervoor kiest om euthanasie te doen? Hoe ga je daar mee om? Iedereen die voor het eerst met de dood te maken krijgt, ervaart een scala aan emoties en gedachten die veelal nieuw voor hen zijn. Voor jongvolwassenen komt hier nog een laag bij, namelijk dat zij op het moment van hun leven zitten dat zij zich losmaken van hun ouders en een ‘eigen ik’ gaan creëren en hun plaats in de wereld zoeken: ze worden onafhankelijk. Dat zorgt voor de grote tegenstrijdigheden in de emoties die zij ervaren tijdens het proces van euthanasie van een dierbare. Dit is een heel belangrijk aspect van hun ervaring. Zo kunnen ze grote opluchting ervaren als ze weten wanneer de euthanasie gaat plaatsvinden, maar hier tegelijkertijd intens veel verdriet bij voelen. Jongvolwassenen ervaren de euthanasie van een dierbare als vreemd en onwerkelijk. Ze hebben het idee geleefd te worden tijdens dit proces. Vooral het moment van de euthanasie zelf maakt grote indruk. Volgens velen is dit hét moment dat hun na vele maanden, soms jaren nog scherp voor de ogen staat. Gekeken naar het gedrag, besluiten jongvolwassenen die studeren hiermee te stoppen of te minderen wanneer hun dierbare ziek is en binnenkort komt te overlijden. Het kost hen grote moeite om dit besluit te nemen, hoogstwaarschijnlijk omdat dit stoppen of minderen het zo in strijd is met de periode in hun leven waar ze nu in zitten. Daarnaast is er een grote zorgdrang aanwezig. De jongvolwassenen willen voor hun ouders zorgen, ze drinken geven en lakens en luiers verschonen. Ze zijn waarschijnlijk geneigd die rol op zich te nemen om hun liefde te tonen en zich nuttig te voelen in een tijd van onmacht. Jongvolwassenen zoeken vrienden en leeftijdsgenoten op die hetzelfde hebben meegemaakt, op om te praten over hun gevoel. Ondanks zij zich bezwaard voelen deze zware last te delen, wordt dit als zeer positief ervaren. Sommige jongvolwassenen denken dat het beter is om zich sterk te houden tegenover hun zieke ouder. Zij houden hun verdriet in, waarschijnlijk uit angst het moeilijk te maken voor degene die komt te overlijden. Jongvolwassenen hebben over het algemeen een positief gevoel over de arts die de euthanasie heeft gedaan. Bij momenten waar zij niet tevreden waren over de huisarts, bleek het vooral te gaan om miscommunicaties tussen arts en patiënt en familie. Zo hadden de jongvolwassenen de verwachting dat de euthanasie zelf heel rustig zou verlopen, omdat de huisarts dit had gezegd, maar ervoeren zij dit niet zo. “Het gaat echt heel snel”, is een veelgehoorde opmerking. Een belangrijke overeenkomst tussen volwassenen en jongvolwassenen die euthanasie hebben meegemaakt, is de onduidelijkheid van de functie van de schouwarts. Wat hij precies komt doen is duidelijk, maar waarom dat nodig is niet. Daarnaast komt hij voor de jongvolwassenen onpersoonlijk en afstandelijk over, als iemand die de intimiteit verstoord. Duidelijk is dat jongvolwassenen, zowel in het begin van het proces van euthanasie tot maanden na de dood van hun dierbare, het liefst zo snel mogelijk hun leven willen oppakken. Alles moet weer normaal worden, liever gisteren dan morgen. Degene die dit te snel forceren, merken na enige tijd dat het rouwproces hen inhaalt. Zij zien wel in dat rouwen tijd kost, maar kunnen dit soms lastig in de praktijk brengen. Ook dit valt te wijden aan de periode in hun leven waar zij in zitten. Ze willen zich losmaken van hun ouders, zichzelf ontwikkelen en de wereld in. Daar hoort stilstaan bij de dood niet bij. SUMMARY We all die. A fact we are aware of, but we think other people will have to deal with that. Not us. Young adults usually don’t have to deal with death. But what if one of your parents gets ill? And what if that parent decides to do euthanasia. How do you deal with that? Everyone who has to face death for the first time has to deal with a rollercoaster of emotions they usually haven’t felt before. For young adults there is an extra dimension to this. They are at that moment in their lives where they usually separate from their parents. They start to develop themselves in search of their place is in this. They become independent. This fact is a very important reason they experience lots of contradicting emotions during the process of euthanasia. They can feel great relieve when they know when their parents are actually going to die, but at the same time experience intense grieve. Young adults experience the euthanasia of a loved-one as strange and unreal. They feel like life is living them, instead of the other way around during this process. The moment their loved-ones actually die, is the moment they remember the most. Looking at their behavior, young adults who receive educations usually stop or decrease their studying when a loved-one is ill and will die shortly. This is a very hard decision for them, probably because it is in controversial with were they are with their lives right now. Besides that, young adults feel the need to take care of their ill loved-one, like feeding them and changing sheets and diapers. They probably feel the need to do this because of the short time they have to show their love and they want to feel useful in a time of powerlessness. Young adults will talk about their feelings to friends and peers who go through the same as they do. They feel troubled sharing this hard burden, but experience this sharing as very positive. Some young adults feel like it is better to appear strong in relation to their loved ones. They don’t show their grieve, in fear of hurting their loved-ones. Young adults generally have a positive feeling about the doctor who performed the euthanasia. Moments they did not experience as positive, usually contained some form of miscommunication between the doctor, patient and family. An example of this is that the young adults expected the euthanasia to go slow and calm because their doctor told them so, but they did not experience it like that. “It went very quickly”, is a common remark. An important similarity between adults and young adults who experienced euthanasia with a loved-one, is the vagueness of the function of the medical examiner. What he has to do is clear, but why he has to do it, is not. Besides that, the medical examiner comes across as impersonal and detached, as someone who interrupts the intimacy. In the end, it is clear that young adults, in the beginning of the illness of their lovedones, as well as after their loved ones have died, want their normal lives back as soon as possible. Young adults who force this, usually sooner than later realize they have to stop and take time to grieve. They know grieving takes time, but they have a hard time putting that in to practice. This is also explained by the period of in their lives that they are currently in. They want to detach themselves of their parents, develop themselves en live their lives. Thinking about death is not part of that.