Revalidatie bij minimaal gedepositioneerde proximale humerusfracturen.
Revalidatie bij minimaal gedepositioneerde proximale humerusfracturen.
Samenvatting
Introductie: minimaal gedepositioneerde proximale humerusfracturen beslaan een groot deel van het totale aantal fracturen. Het aantal zal blijven stijgen door de vergrijzing en de daarmee gepaard gaande toename in prevalentie van osteoporose. In de revalidatie blijven onduidelijkheden bestaan wat betreft de immobilisatieduur, de juiste therapievormen en het gebruik van valpreventieprogramma.
Methode: bij deze literatuurstudie zijn wetenschappelijke artikelen gebruikt waarbij is geselecteerd op Levels of Evidence en bij voorkeur een recente publicatiedatum (5 jaar geleden of later). Doelen zijn geweest om de optimale immobilisatietijd voor aanvang van de revalidatie en de toe te passen therapieën te vinden, en om antwoord te vinden op de vraag of valpreventie moet worden inbegrepen in de revalidatie van minimaal gedepositioneerde humerusfracturen.
Resultaten & slotbeschouwing: door deze studie is een (korte) immobilisatieperiode van 1 week zinvol bevonden. Voor de werking van electrotherapie en hydrotherapie bestaat geen bewijs. Ook bestaan er onvoldoende aanwijzingen voor de juiste hantering van conservatieve therapie ten opzichte van chirurgie bij verschillende proximale humerusfracturen. Een revalidatieprogramma bestaande uit educatie, oefentherapie en gewrichtsmobilisatie lijkt het meest effectief te zijn. Als deel van de revalidatie kan een effectief valpreventieprogramma een zeer zinvol onderdeel zijn.
Organisatie | Hogeschool Utrecht |
Opleiding | Fysiotherapie |
Afdeling | Bewegingsstudies |
Jaar | 2007 |
Type | Bachelor |
Taal | Nederlands |