Samenvatting

INLEIDING: In dit onderzoek is gekeken naar de redenen die fysiotherapeuten hebben om door te
verwijzen naar een master opgeleide fysiotherapeut met een verbijzondering. Onder deze categorie
vielen: manuele therapie, kinderfysiotherapie, sportfysiotherapie, bekkenfysiotherapie,
geriatriefysiotherapie, orofaciale fysiotherapie, oncologiefysiotherapie en psychosomatische
fysiotherapie. Al deze master opgeleide fysiotherapeut met een verbijzondering hebben een eigen
toegevoegde waarde ten opzichte van de basis fysiotherapeut. Welke factoren bepalen of je als
fysiotherapeut beter kan doorverwijzen naar een andere zorgverlener is onduidelijk. Hierdoor kun je als
fysiotherapeut niet met zekerheid zeggen dat de patiënt van de beste zorg wordt voorzien.
Door middel van kwalitatief onderzoek werd een antwoord gezocht op de volgende onderzoeksvraag:
‘Welke ICF factoren spelen voor fysiotherapeuten een rol bij het doorverwijzen van een patiënt naar
een master opgeleide fysiotherapeut met een verbijzondering?’.
METHODE: Dit onderzoek betrof een kwalitatief onderzoek. Door middel van semigestructureerde
diepte-interviews met fysiotherapeuten zijn de resultaten verzameld. In de interviews is er vooral
ingegaan op de ervaring van actieve beroepsbeoefenaars. De interview guide voor de interviews is
opgesteld aan de hand van het rehabilitation problem solving (RPS) formulier. Een onderdeel van de
interviews was het dieper ingaan op een specifieke casus door middel van een RPS-formulier. Op deze
manier kon er worden nagegaan óf en waarom desbetreffende casus complex gevonden werd. De
dataverwerking van de interviews bestond ten eerste uit het transcriberen hiervan. De data werd
vervolgens in drie fasen geanalyseerd: exploratiefase, specificatie en reductiefase.
RESULTATEN: In het kader van dit onderzoek zijn er acht interviews afgenomen. Uit de resultaten
kwam voort dat er in de onderzochte populatie fysiotherapeuten het meest werd doorgestuurd naar
manueeltherapeuten (N=7). Gevolgd door sport- (N=5) en bekkenfysiotherapeuten (N=4). Voor de
psychosomatische fysiotherapeut gold een verwijsaantal van N=3 en naar de geriatriefysiotherapeut
heeft binnen de onderzochte populatie slechts één fysiotherapeut doorverwezen. Bij het doorverwijzen
naar alle master opgeleide fysiotherapeuten werd pijn (N=8) genoemd als een belangrijke factor voor
doorverwijzen. Een afgenomen ROM (N=6) werd bij de masters manuele therapie, sportfysiotherapie,
geriatriefysiotherapie en psychosomatische fysiotherapie gezien als factor voor doorverwijzen.
Problemen in ADL, werk en/ of sport (N=11), die niet afnamen over de tijd, speelden een grote rol bij
het doorverwijzen naar elke master opgeleide fysiotherapeut. Tevens leidde onvoldoende resultaat van
de behandeling (N=4) tot doorverwijzen.
CONCLUSIE: Uit dit onderzoek is gebleken dat de volgende factoren een rol spelen bij het
doorverwijzen naar een master opgeleide fysiotherapeut met een verbijzondering. De stoornis pijn
speelde een belangrijke rol in het doorverwijzen. Een afgenomen ROM werd ook genoemd als
belangrijke factor om door te verwijzen. Problemen in ADL, werk en/ of sport speelden een rol in het
doorverwijzen. De problemen in ADL en werk leidden in verschillende casussen tot stress bij de patiënt,
wat werd gezien als beperkende factor voor herstel. Tot slot bleek dat wanneer de therapie onvoldoende
vooruitgang boekte de patiënt eerder werd doorverwezen. Naast de bekende ICF factoren bleken twee
nieuwe factoren van invloed op het doorverwijzen. Het ontbreken van logische relaties en het
plaatsvinden van onverklaarbare gebeurtenissen of onverwachte bijwerkingen van de behandeling
bleken belangrijk in de keuze om door te verwijzen.
Samenvatting ook in het Engels.