Samenvatting

Hereditaire Motorische Sensorische Neuropathie (HMSN) is een progressieve zenuwaandoening met
een prevalentie van 1 op 10.000. De proefpersoon die in dit project centraal staat heeft deze zenuwaandoening
(HMSN type 2). Hierdoor functioneren zijn onderbeenspieren niet meer optimaal. Ondanks zijn
aandoening is hij een fanatiek kitesurfer, die nu ook zonder voetbanden wil kunnen kitesurfen op een
Strapless Directioneel Board (SDB). De huidige enkel-voet orthesen (evo’s) voldoen niet aan de eisen
die het surfen op een dergelijk board aan de evo stelt. Het voetcontact dat bij zo’n board noodzakelijk is,
ontbreekt bij de huidige evo’s.
Het doel van dit project was om het de proefpersoon mogelijk te maken te kitesurfen op zijn voorkeursboard.
De opdracht hierbij luidde: ontwerp een paar evo’s voor iemand met HMSN type 2, waarmee hij
kan kitesurfen op een Strapless Directioneel Board.
Als gevolg van HMSN type 2 ondervindt de proefpersoon een aantal problemen. In de onderbenen worden
de voetheffers (dorsaalflectoren) niet meer aangestuurd, waardoor hij minder goed loopt en staat.
Daarnaast heeft de rechter voet de neiging om te zwikken naar mediaal. De kracht en het volume van de
onderbeenspieren zijn afgenomen. Ook heeft hij door de HMSN holvoeten en klauwtenen.
In een bewegingsanalyse tijdens het kitesurfen was geconstateerd dat de proefpersoon niet kan blijven
staan wanneer het zwaartepunt achter het steunvlak valt (heelside). Wanneer het zwaartepunt voor het
steunvlak valt (toeside) is er echter geen probleem. Omdat er bij toeside geen problemen op treden in de
onderbenen, hoeft de evo niet ontworpen te worden voor ondersteuning bij plantairflexie van de enkel.
Uit de krachtenanalyse bleek dat het moment rond het enkelgewricht in de heelside positie 54Nm is. In
plaats van de spieren moet de evo dit opvangen. De berekende wrijvingscoëfficiënt (μ) die nodig is om op
het board te blijven staan, is minimaal 0,5, bij constante wind.
Vanuit de analyse van de huidige situatie, de bewegingen bij het surfen en uit de krachtenberekeningen
was een programma van eisen opgesteld. Er was een iteratief ontwerpproces gevolgd, waarin de cyclus
van ontwerpen, prototype maken en testen, drie maal werd doorlopen. Aan het einde van iedere cyclus
was een praktijktest uitgevoerd, waaruit verbeterpunten naar voren kwamen. Belangrijke ondervindingen
hierin waren: het beperkte contact met de ondergrond, de verminderde doorvering van de veer en de
pasvorm. Het eindontwerp heeft een verkorte zool, die doorloopt tot de bal van de voet. Hierdoor wordt
een beter gevoelscontact tussen board en voet gecreëerd. Door middel van een combinatie van hakverhoging
en stand van de veer in de evo wordt het onderbeen in een dorsaalflexie stand gedwongen. De
bewegingsvrijheid van de benen en het gevoel van stabiliteit worden hiermee vergroot.
Testmodel 3 was succesvol getest, de proefpersoon had voor het eerst op een SDB gesurft. Het model
was op de meeste onderdelen (wel: pasvorm, gevoel van ondersteuning, contact directioneel board, aantrekken, uiterlijk, niet: drukplekken) door de proefpersoon beter beoordeeld dan de huidige evo’s. Daaruit
werd geconcludeerd dat er is voldaan aan de projectopdracht.