Samenvatting

Angst is een belangrijk en veel voorkomend probleem tijdens de elektroconvulsietherapie (ECT), beter bekend als elektroshocktherapie. Onderhavig onderzoek richt zich op een specifieke interventie van psychomotorische therapie, waarbij uitgegaan wordt van deze werking van de interventie op de angst die patiënten met een depressieve stoornis ervaren voorafgaand aan de ECT-behandeling. De angst die deze specifieke doelgroep ervaart wordt gezien als klacht en niet als stoornis. De doelstelling van dit onderzoek is om op basis van een experiment aanwijzingen te vinden voor het effect van progressieve relaxatie op de angst die patiënten met een depressieve stoornis in de wachtkamer voorafgaand aan de ECTbehandeling ervaren. Hiervoor is de volgende onderzoeksvraag opgesteld: “Wat is het effect van progressieve relaxatie op de angst die patiënten met een depressieve stoornis voorafgaand aan de ECT-behandeling ervaren en hoe ervaren zij de interventie?”.

Om een antwoord te kunnen geven op de onderzoeksvraag is een experiment uitgevoerd waarbij gebruik is gemaakt van een kwantitatieve onderzoeksmethode (N=5) met twee vragenlijsten gericht op angst. In totaal zijn er zes sessies uitgevoerd en was er sprake van vier metingen per sessie, waardoor het mogelijk was het effect van de interventie te interpreteren. Daarnaast is er een voor- en nameting gedaan over het gehele traject om deze uitkomsten vervolgens af te zetten tegen de normgroep ‘patiënten polikliniek psychiatrie’. Uit resultaten van de meetinstrumenten blijkt dat er direct na de interventie (T2) een significant verschil wordt gemeten ten opzicht van vlak voor de interventie (T1): t (28) = 6,789; p = .002, 2-tailed. De significante afname van angst is zeer waarschijnlijk toe te schrijven aan de interventie, maar door het ontbreken van een controlegroep kunnen hier geen harde uitspraken over worden gedaan.

Op basis van de resultaten van dit onderzoek worden verschillende aanbevelingen gedaan. Zo wordt er aanbevolen om grootschalig onderzoek te doen, waarbij naast de interventiegroep ook sprake is van een controlegroep. Daarnaast wordt aanbevolen om de patiënten allemaal te laten starten vanaf een vast nulpunt en een frequenter aantal sessies aan te bieden.