Samenvatting

Om rekening te houden met de verschillen binnen het rekenonderwijs kan worden gedifferentieerd (KNAW, 2009; Tieso, 2002). In de bovenbouw van basisschool X zijn binnen het rekenonderwijs problemen met differentiëren op niveau. Hieruit volgt de onderzoeksvraag: In hoeverre geven de leerkrachten van de bovenbouw op basisschool X vorm aan de fasen van de differentiatiecyclus (Weijer-Bergsma, et al., 2016) binnen het rekenonderwijs? In het theoretisch kader wordt ingegaan op de soorten differentiatie, het differentiatieproces en de rol van de methode. Middels een vergelijkend en beschrijvend onderzoek is specifiek gekeken naar welke fasen van de differentiatiecyclus binnen het rekenonderwijs, terug te zien zijn in het rekenonderwijs volgens de leerlingen, leerkrachten en het observatieschema. Respondenten (N1=17) stellen onderwijsbehoeften vooral vast door antwoorden van Cito-rekentoetsen te analyseren en gedurende de rekenles te observeren. De klassikale instructie bevat veel factoren van goede differentiatie, vooral in de groepen 7 en 8, omdat deze groepen op niveau zijn ingedeeld. De instructie wordt, vooral bij de groepen 6, gericht op de zwakke rekenaars. Sterke rekenaars krijgen geen extra uitdagende instructie, maar plustaken. Binnen de instructie speelt de rekenmethode een grote rol. Hieruit volgen de aanbevelingen om rekengesprekken te voeren voor een betere evaluatie op het proces, uitdagende instructie aan sterke rekenaars te geven en verder onderzoek te doen naar de indeling van de rekenklassen.