Samenvatting

Kinderen willen leren, kinderen willen ontwikkelen, kinderen willen ervaren. Ook als zij een (ernstige) meervoudige beperking hebben. In dit onderzoek is uitgegaan van bovenstaande visie, gericht op mijn praktijk. Ik ben werkzaam binnen een observatieklas in de Emiliusschool. Dit is een school voor kinderen met een (ernstige) meervoudige beperking. Het onderzoek is gericht op de vraag hoe we de jonge leerlingen (4 tot 7 jaar) voor kunnen bereiden op het spelen/werken op de Emiliusschool. Kinderen met een normale ontwikkeling spelen en leren volop van hun ervaringen. De leerlingen op de Emiliusschool doen niet zo vanzelfsprekend ervaringen op. Zij zijn gebonden aan rolstoelen, therapieën, verzorging, ziekenhuisbezoeken, enzovoorts. Zij zijn, meer dan kinderen met een voorgeschiedenis zonder beperkingen, afhankelijk van een omgeving die aan de voorwaarden voldoet om tot leren te komen.
Welke betekenis hebben ervaringen voor de leerlingen op de Emiliusschool, welke betekenis heeft spel voor de leerlingen van de Emiliusschool, welke betekenis heeft leren voor leerlingen op de Emiliusschool? Leerlingen ontwikkelen zich over het algemeen continu, ook de leerlingen van de observatieklassen op de Emiliusschool. Het is van belang hen daarin te stimuleren op een manier waardoor zij deze ontwikkeling ook aankunnen. Voor een aantal leerlingen geldt dat zij zich ontwikkelen door levenservaring in de vorm van herhaling, er is bij hen nauwelijks een duidelijke gedragsverandering meetbaar. Het verschil tussen kunnen en aankunnen is bij de jonge leerlingen nog erg groot. Het is de taak van het klassenpersoneel om hier op in te spelen en aan te sluiten bij de zone van naaste ontwikkeling van de leerling. Door samen te spelen en samen te ervaren ben je samen aan het leren. Het zou mooi zijn dat we met de uitkomst van dit onderzoek het gat tussen de voorschoolse opvang en het daadwerkelijk leren/werken op de Emiliusschool kunnen dichten.