Samenvatting

Uit onderzoek blijkt dat ouderbetrokkenheid binnen de residentiële zorg tot positieve resultaten leidt. Jongeren die de jeugdzorg hebben verlaten geven aan dat zij steunfiguren missen, waaronder hun biologische ouders. Er is weinig onderzoek gedaan naar de ervaringen en behoeften van jongeren van 16 jaar en ouder die in gezinshuizen opgroeien. Dit onderzoek beantwoordt de volgende vraag: Wat zijn de ervaringen en behoeften van adolescenten van 16 tot 21 jaar, die in transitie zijn van gezinshuis naar zelfstandig wonen, met betrekking tot de relationeel-ethische verbondenheid met hun biologische ouders? Omdat het onderzoek zich richt op ervaringen en behoeften is gekozen voor kwalitatief onderzoek. Zowel uit de literatuur als uit de acht afgenomen interviews komt naar voren dat de overgang van gezinshuis naar zelfstandig wonen een intensieve opgave blijkt te zijn. Het onrecht en de uithuisplaatsing leiden tot een onbalans tussen de jongeren en de biologische ouders. Omdat het vertrouwen van deze jongeren herhaaldelijk is geschaad, hebben zij geleerd zichzelf te beschermen door hun emoties weg te drukken. Hulp vragen blijkt daarom moeilijk voor hen. Ze houden liever zelf de controle. Deze bevindingen worden bevestigd door de biologische ouders. In deze overgangsfase kan de adolescent steun gebruiken bij het analyseren van de relatie en het voeren van een oprechte dialoog met de biologische ouders vanuit het verlangen naar verbinding. Concluderend kan worden gesteld dat jongeren trouw blijven aan hun ouders en blijven verlangen naar betrokken en veilig contact. Zij zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.