Samenvatting

​Iedereen wordt als beelddenker geboren en vanaf het vierde levensjaar krijgt het geheugen van mensen een duidelijke voorkeur voor het verbale leersysteem of het visuele leersysteem (Coolwijk, 2014).
Iemand met een voorkeur voor het visuele systeem wordt een beelddenker genoemd. Iemand met een voorkeur voor het verbale systeem wordt een talige denker genoemd.
Dit onderzoek is gericht op het beantwoorden van de vraag of het leerrepertoire van de leerling verbreed kan worden door middel van het stretchen van een niet-dominante leerstijl. De dataverzameling is gedaan door middel van een voormeting en een nameting met een gevalideerde vragenlijst en een observatielijst. Het afnemen van deze lijsten is gebeurd in een onderzoeksgroep en een controlegroep, beide een groep 6. De lijsten zijn gebaseerd op ‘The Visual-Spatial Identifier’ (Silverman, 2002; Haas, 2001).

Tussen de voor- en nameting is een interventie uitgevoerd. Deze interventie bestond uit taal-, reken- en spellingslessen met een gesplitste instructie. De gesignaleerde beelddenkers uit de klas kregen een talige instructie en de gesignaleerde talige denkers kregen een beelddenkende instructie.

Uit de resultaten blijkt dat de interventies significant hebben bijgedragen aan het stretchen van de niet-dominante leerstijl van de talige leerling. De talige groep uit de experimentele groep verschilt ook significant van de controlegroep. Het onderzoek geeft aanwijzingen dat in het onderwijs meer interventies plaats zouden mogen vinden, die het beeldende denken stimuleren. Op die manier wordt er aangesloten bij de beelddenkers, maar ook de talige denkers lijken gevoelig te zijn voor interventies, die het beeldende denken stimuleren.​