Samenvatting

Introductie Perifeer parenterale voeding is vloeibare, klinische voeding die via een perifeer infuus wordt toegediend. Deze voeding biedt de mogelijkheid om de patiënt van voeding te voorzien wanneer dat via het maagdarmstelsel niet mogelijk is. Echter roept deze behandelmethode vragen op binnen het Groene Hart Ziekenhuis door gebrek aan informatie, kennis en richtlijnen. Doel Het doel van deze studie is in kaart brengen hoe perifeer parenterale voeding kan worden ingezet binnen het GHZ, zodat de werkwijze omtrent deze voedingstherapie kan worden geoptimaliseerd. Aan de hand hiervan is de volgende onderzoeksvraag opgesteld: Hoe kan perifeer parenterale voeding optimaal worden ingezet binnen het GHZ? Methode Door middel van een literatuurstudie is op systematische wijze gezocht naar informatie over perifeer parenterale voeding. Vervolgens zijn de bronnen zorgvuldig geselecteerd aan de hand van in- en exclusiecriteria. Tevens zijn met behulp van half-gestructureerde interviews de visies en meningen van de betrokken zorgverleners in kaart gebracht. Resultaten De resultaten zijn gevormd uit 17 artikelen en 9 overige literatuurbronnen, gevonden vanuit het zoek- en selectieproces. De literatuur wijst uit dat tot op heden een geschikte toedieningsduur onduidelijk is. Verder blijkt de mate waarin perifere voeding door de perifere vene wordt getolereerd afhankelijk van het materiaal en de diameter van de katheter. Tevens is er nog geen eenduidigheid omtrent de osmolariteit en de nutriëntensamenstelling en bestaan er geen specifieke richtlijnen en/of protocollen voor behandeling met perifeer parenterale voeding. Uit de 10 interviews is gebleken dat de meningen en visies uiteenlopend zijn, er geen concrete werkwijze wordt gehanteerd en er behoefte is aan meer informatie over deze behandelmethode. Conclusie Er kan geconcludeerd worden dat er geen algehele consensus is over de toedieningsduur, toedieningswijze, samenstelling en welke kritische factoren van belang zijn bij de behandeling met perifeer parenterale voeding. Uit de interviews blijkt dat meer wetenschappelijke onderbouwing, meer overleg met de diëtisten en een ziekenhuisbreed beleid gewenst is.