Samenvatting

Dit artikel is geschreven na een ruim aantal weken te hebben geëxperimenteerd met het gebruik van video in de PMT-zaal in het kader van het doorbreken van hardnekkige non-adequate gedrags- en gedachtepatronen. Binnen mijn stage in een GGZ-instelling kwam ik veel in aanraking met getraumatiseerde vrouwen. Na een aantal weken te hebben gewerkt rondom het thema kracht & agressie heb ik geconstateerd dat veel cliënten, ondanks diverse verbale en non-verbale interventies, vast bleven houden aan hun innerlijke overtuigingen en zodoende niet tot de gewenste gedragsverandering konden komen.
Al brainstormend over hoe dit wel te bereiken, kwam ik op het gebruik van video. Wat zou er gebeuren als ik de beelden terug kon laten zien? Wat als de cliënten zichzelf eens van een afstand konden bekijken? En als het werkt, hoe werkt het dan? Mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld. Ik had al eerder het één en ander gelezen over videohometraining binnen de verstandelijk gehandicaptenzorg (Heijkoop, 1991), videointeractietraining (Ravelli & Steffen, 1991) en over het gebruik van videoconfrontatie binnen de behandeling van eetstoornissen (Probst e.a., 1986). Ik raakte nieuwsgierig over de mogelijkheden van het gebruik van video binnen de setting waar ik op dat moment werkzaam was - de volwassenenpsychiatrie.
Dit artikel begint met het een illustrerend praktijkvoorbeeld, gevolgd door een uiteenzetting van een aantal methodische en theoretische kaders aan de hand van korte casusfragmenten. Afgesloten zal worden met een aantal conclusies, discussiepunten en aanbevelingen.