Samenvatting

Het is meer dan tien jaar geleden dat ik mij voor het eerst de methodische vrijheid permitteerde om
in een loopbaanbegeleidingstraject het prentenboekverhaal van Kikker is Kikker voor te lezen voor
een cliënt van mij. Het betrof een jongeman die enerzijds onrealistische eisen aan zichzelf stelde
en anderzijds zich voortdurend vergeleek met anderen die het beter getroffen hadden en in staat
waren een gelukkiger leven te leiden. Mijn vrijmoedige (maar toen ook nog wel be-schroomde)
interventie schiep, achteraf gezien, een bepalend moment in het traject, een ankerpunt waar mijn
cliënt in latere gesprekken steeds naar teruggreep.