Samenvatting

Binnen het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG) zijn de operatiekamers (Ok’s) verouderd en eigenlijk te krap voor complexe operaties waar veel apparatuur en-/personeel aanwezig moet zijn (Hoogstra, 2015). Vanwege dit probleem is er gekozen voor een verbouwing en herindeling van delen van het UMCG. Bij de verschillende poli’s vindt een herinrichting plaats, zodat er op de oude locaties van enkele poli’s ruimte wordt gemaakt voor nieuwe Ok’s. De poli’s worden onderverdeeld in zeven verschillende clusters. Moeder & Kind en Urologie & Gynaecologie zijn twee van deze clusters. Hier vallen de huidige poli’s van het Beatrixkinderziekenhuis, Obstetrie & Gynaecologie en Urologie onder. Deze poli’s willen de toekomstige poli’s zoveel mogelijk richten op de wensen en behoeften van de patiënten. Een vraag waarop medewerkers graag het antwoord willen weten is hoe patiënten denken over gehorigheid bij de balie, krijgen andere mensen jouw gesprek mee en hoe vindt een patiënt dit? In de huidige situatie vullen medewerkers voor patiënten in dat zij dit niet prettig vinden. Naast deze vraag over de privacy van de patiënt, spelen er nog meer vragen binnen het UMCG met betrekking tot de onderwerpen inrichting, informatie voorziening en healing environment. Deze vier onderwerpen vormen samen één groot onderzoek over de gastvrijheid van de verschillende poli’s.
Door Sundstrom, Burt en Kamp (1980) wordt er onderscheid gemaakt in twee soorten privacy, psychologische en architectonische privacy. Psychologische privacy omvat het gevoel van controle over de informatie uitwisseling vanuit jezelf naar anderen en controle over de input van anderen. Architectonische privacy wordt gedefinieerd als de visuele en auditieve isolatie die wordt gecreëerd door een omgeving. Dit onderscheid van privacy is terug te vinden in de hoofdvraag van dit onderzoek ‘Hoe kunnen de psychologische en architectonische privacy van de wachtkamer geoptimaliseerd worden naar de ervaringen van patiënten binnen het Beatrixkinderziekenhuis, Urologie en Obstetrie & Gynaecologie?’ Om deze vraag te beantwoorden zijn er drie deelvragen ontwikkeld: 1. Hoe ervaren patiënten de verspreiding van persoonlijke informatie? 2. Hoe ervaren patiënten het ontvangen van andermans informatie? 3. Hoe ervaren de patiënten de indeling van de wachtkamer met betrekking tot privacy?
Om bovenstaande vragen te beantwoorden zijn 10 interviews gehouden met patiënten van de drie verschillende poli’s. Daarnaast is er een workshop gehouden met 8 patiënten van verschillende ziekenhuizen. De workshop bestond uit drie verschillende rondes. In de eerste ronde hebben de deelnemers elkaar geïnterviewd. In ronde twee hebben de deelnemers in duo’s mindmaps gemaakt over de vier onderzoeksonderwerpen. In de laatste ronde hebben de deelnemers een mindmap gemaakt over hun ideale wachtkamer. De data uit de interviews en workshop zijn gecodeerd en vervolgens gegroepeerd op de verschillende codes.
De resultaten zijn gegroepeerd op psychologische en architectonische privacy. Met betrekking tot psychologische privacy gaven respondenten aan liever niet de gesprekken van andere patiënten te horen. Respondenten gaven aan dit ‘uit’ te zetten en er hierdoor niet naar te luisteren. Andere respondenten gaven juist aan soms informatie te horen die zij liever niet hadden gehoord. Verder gaven respondenten aan dat zij een stille wachtkamer niet prettig vinden, doordat iedereen hierdoor jouw gesprek meekrijgt. Respondenten geven aan het niet erg te vinden als zij bij naam opgeroepen worden. Met betrekking tot architectonische privacy gaven respondenten aan een open wachtruimte prettig te vinden. Hierbij is aangegeven dat het fijn is als er mogelijkheid tot afzondering is. Verder gaven respondenten aan niet te dichtbij, of tegenover andere patiënten te willen zitten. Over geluid gaven respondenten aan dat prettig is wanneer er rumoer is in de wachtruimte. Tot slot wordt er over de balie door meerdere respondenten genoemd dat het prettig is als deze in het zicht van de wachtkamer is.
Uit deze resultaten is geconcludeerd dat met betrekking tot psychologische privacy patiënten zo min mogelijk van elkaars gesprekken mee willen krijgen. Andersom geldt ook dat patiënten het fijn vinden wanneer anderen zo min mogelijk van hun gesprekken of informatie meekrijgen. Met betrekking tot architectonische privacy willen patiënten één overzichtelijke wachtkamer met verschillende soorten zitplekken, van open tot afgezonderde zitplekken. Hierbij is het ook belangrijk dat wanneer je een spreekkamer uit loopt je afzondering kan opzoeken en niet direct de wachtkamer inloopt.
Samenvatting ook in het Engels