Samenvatting

In Nederland vindt er sinds 2013 een verschrijving plaats van verzorgingsstaat naar participatiesamenleving. Daarbij wordt van de Nederlandse burger verwacht dat hij initiatief neemt en zijn steentje bijdraagt aan de maatschappij. De zwakkere in de samenleving worden niet meer ondersteunt door de overheid. De verantwoordelijkheid, die voorheen bij de professionals, ligt nu vooral bij burgers voor het ondersteunen van de zwakkere burger. Er wordt dus meer gevraagd van de toekomstige vrijwilliger en daarbij worden er ook meer vrijwilligers gevraagd. Dit terwijl het aantal vrijwilligers en het aantal bestede uren aan vrijwilligerswerk daalt.
Stichting Possible en het lectoraat mens en technologie spelen in op deze verontruste ontwikkeling. Doormiddel van het platform voor vrijwilligerswaardering wil stichting Possible de vrijwilliger stimuleren om vrijwilligerswerk te blijven doen. Uit eerder onderzoek blijkt dat het platform de vrijwilliger van 55+ (traditionele vrijwilliger) nog niet bereikt. Het platform biedt namelijk een financiële prikkel als stimulans, echter de traditionele vrijwilliger hecht hier geen waarde aan. Het onderzoek richt zich dan ook op verschillende motivatietheorieën die een bijdrage moeten leveren aan het stimuleren en waarderen van de traditionele vrijwilliger. Het doel van het onderzoek is om de traditionele vrijwilliger te stimuleren om vrijwilligerswerk te blijven doen.
In het literatuuronderzoek zijn verschillende motivatietheorieën uiteengezet. Vervolgens zijn deze theorieën getoetst in het veldonderzoek. Twaalf respondenten uit de omgeving Tilburg en Eindhoven zijn bevraagd doormiddel van een vignettenanalyse. Hierbij kregen de respondenten een visuele weergave te zien van de begrippen die zijn uiteengezet in het theoretisch kader. Uit dit onderzoek is gebleken dat de respondenten een afkeur hebben voor het moeten streven naar een bepaalde prestatie. De visuele weergave die werd ondersteunt met de registratie van het aantal uur die de vrijwilliger heeft besteed sprak niet aan. De respondenten gaven aan dat er geen strijd is onderling om wie de meeste uren maakt, daarbij hechten de respondenten niet aan de definitie van ‘beste vrijwilliger’. Kortom; de strijdlustige aspecten die werden voorgelegd aan de respondenten werden negatief ervaren. Wat wel positief werd ervaren door de respondenten is de persoonlijke aanpak, kijkend naar de waardering die de respondenten kregen. Deze waardering werd nog positiever ontvangen wanneer werd benoemt wat de respondent had bereikt met het doen van vrijwilligerswerk. Dit werd getoetst bij de respondenten door een visualisatie met daarbij het verhaal van een vrijwilliger waarin ze verteld wat het doen van vrijwilligerswerk inhoud. De respondenten gaven aan dat ze nog meer waarde zouden hechten aan dit verhaal, wanneer dit was verteld vanuit de hulpbehoevende. Dit zou de respondent laten zien wat hij voor de hulpbehoevende heeft betekent.
De impact weergeven van het doen van vrijwilligerswerk blijkt de beste stimulans om vrijwilligerswerk te blijven doen volgens respondenten. Daarnaast zorgt het tonen van de impact van het vrijwilligerswerk ervoor dat de respondenten zich gewaardeerd en herkent voelen.