Samenvatting

De beroepspraktijk van de musicus is net als de maatschappij aan verandering onderhevig. Orkesten, koren, operagezelschappen en gesubsidieerde muziekscholen worden uitgedund of opgeheven. Musici zullen als zelfstandig ondernemer een plek in de markt moeten veroveren. Alleen goed kunnen spelen of zingen is dan niet genoeg, het vereist andere kwaliteiten zoals een actieve bijdrage kunnen leveren aan een disciplineoverstijgend (kunstzinnig) proces, en het innovatief en creatief kunnen ondernemen binnen een kunstzinnige en maatschappelijke context. Concreet komt dat neer op open staan voor de denktrant van de subsidiënt, de culturele agenda in de gemeenschap mede samenstellen, verandering in consumentengedrag peilen en daarop antwoorden proberen te vinden, het aanleren van andere werkvormen, community arts, en samenwerken in en met het reguliere onderwijs (Eijsermans, 2009; Dijkgraaf, 2010). Hieruit blijkt dat een musicus tegenwoordig breed inzetbaar moet zijn. Het werkveld van de musicus verandert ook door teruglopende bezoekersaantallen bij klassieke concerten, opera, ballet en nieuw muziektheater. In de sectoren theater, musical, pop en jazz geldt dat in mindere mate. Publiek van vandaag komt voor een belevenis, waarbij communicatie, entourage en performance even belangrijk zijn als het instrumentale of vocale niveau van de uitvoerenden (Sloboda, 2011a). De musici die nu afstuderen moeten aan een ander afstudeerprofiel voldoen dan hun docenten dat in de voorafgaande decennia hebben gedaan om een kans te maken in de samenleving. Cross-over handelen, onderzoeken en verantwoorden, presenteren, ondernemen als performer en teacher/trainer zijn eigenschappen die in de huidige competenties naar voren komen (Polifonia, 2010).
Deze innovaties brengen me tot het formuleren van de volgende vraagstelling voor dit onderzoek:
Op welke wijze kunnen interdisciplinaire programma’s bijdragen aan het behalen van de competenties voor de musicus (2002) en de EQF-competenties (2013) voor het conservatoriumonderwijs.