Samenvatting

In de periode tussen december 1994 en februari 1996 vond aan het Burgemeester Loeffplein, in de binnenstad van ’s-Hertogenbosch, een grote opgraving plaats. Op de plek waar voorheen het politiebureau stond, troffen de archeologen van de erfgoedafdeling van de gemeente ’s-Hertogenbosch de restanten van een laatmiddeleeuwse pottenbakkerij aan. Deze pottenbakkerssporen bestonden uit een afdruk van een vrijwel volledig verdwenen oven waar achttien, met misbaksels gevulde, afvalkuilen omheen lagen. Uit deze kuilen is een grote hoeveelheid pottenbakkersafval verzameld.
Op basis van het vondstmateriaal is vastgesteld dat de pottenbakkerij uit de 15e-eeuw dateert en zich heeft toegelegd op de productie van rood- en grijsbakkend aardewerk. Een archiefonderzoek heeft uitgewezen dat het hierbij waarschijnlijk om de werkplaats van Robbrecht de Potter gaat. Robbrecht vestigde zijn pottenbakkerij in 1437 aan de, inmiddels verdwenen, Korte Tolbrugstraat en bleef op deze plek actief totdat hij het perceel in 1461 aan het naastgelegen Sint-Elisabeth Bloemkampklooster verkocht.
Over het algemeen wordt verondersteld dat het rood- en grijsbakkende aardewerk voor een lokale of regionale markt is vervaardigd. In hoeverre deze hypothese van toepassing is op de pottenbakkerij van Robbrecht de Potter is lang onduidelijk gebleven. Dit kwam vooral omdat het vondstmateriaal uit dit aardewerkcom plex na de opgraving alleen typologisch is beschreven en nooit is gekwantificeerd. Dit terwijl ook vanuit het werkveld van de laat- en post-middeleeuwse materiaalstudies een sterke behoefte bestond om deze pottenbakkerij te kwantificeren en zo vergelijkend onderzoek mogelijk te maken. Deze kennislacune vormde dan ook de directe aanleiding voor deze scriptie. Het onderzoek dat hierin centraal staat, draait dan ook om de vraag hoe de productie van de pottenbakkerij aan de Korte Tolbrugstraat zich verhoudt tot het 15e-eeuwse aardewerkconsumptie in ’s-Hertogenbosch.